กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีชายคนหนึ่งชื่อว่า “กาฬกรรณี” เกิดความลำบากยากแค้นในชีวิต ไม่รู้ว่าจะหันหน้าไปพึ่งใคร จึงเดินทางไปหาท่านเศรษฐีผู้หนึ่งแห่งเมืองพาราณสีเพื่อขอความช่วยเหลือโดยอาสาจะทำงานรับใช้ทุกอย่าง ท่านเศรษฐีเห็นว่านายกาฬกรรณีนั้นเคยเป็นเพื่อนเล่นกับตนมาตั้งแต่เด็กจึงรับเข้ามาอยู่ร่วมเรือนด้วย แต่หมู่ญาตินั้นกลับไม่สบายใจที่นายกาฬกรรณีจะเข้ามาอยู่ในเรือนด้วย เนื่องจากชื่อของนายกาฬกรรณีที่ฟังดูไม่ใคร่เป็นมงคลเท่าไรนัก จึงพยายามทักท้วงท่านเศรษฐีให้ขับไล่นายกาฬกรรณีออกไปเสีย แต่ท่านเศรษฐีนั้นเห็นว่ามิตรภาพสำคัญกว่าชื่อจึงไม่ยอมทำตาม
ชาดกเรื่อง นกหัวดื้อ สกุณชาดก ชาดกว่าด้วยการเป็นคนดื้อ ว่ายากสอนยาก .....ในอดีตกาล ณ ป่าใหญ่แห่งหนึ่ง มีพญานกตัวหนึ่งได้พาบริวารนับพันๆ ตัวเข้ามาอยู่ที่ต้นไม้ใกล้ๆ กัน นกทั้งหลายต่างหากินอยู่กันในป่าด้วยความผาสุขตลอดมา..... .....อยู่มาวันหนึ่ง มีลมพัดแรงจัดเป็นเวลานาน ทำให้กิ่งไม้แห้งในบริเวณนั้นเสียดสีกันจนเกิดควันขึ้น พญานกเห็นเช่นนั้นจึงคิดว่าสักวันหนึ่ง ไฟจะต้องลุกไหม้ต้นไม้เหล่านี้อย่างแน่นอน จึงบอกกับบริวารทั้งหลายว่า..... .....“ นกทั้งหลายเอ๋ย ใครอาศัยต้นไม้ต้นใด บัดนี้ต้นไม้ต้นนั้นจะเกิดไฟไหม้ขึ้นแล้ว พวกเจ้าทั้งหลายจงพากันไปอยู่ที่อื่นเถิดภัยกำลังจะเกิดจากที่พึ่งของเราแล้ว ” บริวารที่เชื่อฟังก็พากันบินตามพญานกไปหาที่อยู่ใหม่ แต่บริวารอีกส่วนหนึ่งกลับดื้อดึง อวดดี ไม่ยอมทิ้งรังตามไปด้วย ซ้ำยังกล่าวว่า..... .....“ โธ่เอ๋ย ทำเป็นขี้ขลาดตาขาวไปได้ แค่เห็นน้ำหยดเดียวก็กลัวว่าจะมีจระเข้เสียแล้ว ” บางตัวก็ทำเป็นอวดรู้ว่า “ ธรรมดาไฟไหม้ป่า ไม่ใช่ว่าจะเกิดขึ้นได้ง่ายๆ เราอยู่มาตั้งแต่เกิดแล้ว ไม่เห็นจะมีอันตรายอะไรเลย ” ..... .....ต่อมาไม่นาน มีลมพา...
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น